Op grote hoogte

In Nederland goedemiddag, hier goedemorgen!

Jullie vragen je vast af 'en waar is 'hier' dan wel'? Het antwoord luidt Mindo, Ecuador. Inmiddels hebben we weer heel wat reiskilometers gemaakt de afgelopen twee weken, hoogste tijd om jullie weer op de hoogte te brengen van onze belevenissen.

Eerst nog de laatste dagen op Curacao. De op een na laatste ochtend zijn we gaan snorkelen op een hele mooi strandje waar een tugboat niet ver van de kust op de bodem lag. Geen wrakduikbrevet nodig om dit wrak inclusief veel mooie vissen te bekijken. Helaas onze ruggen verbrand, want wat leidt die mooie onderwaterwereld af! Nog even relaxen en toen was het tijd om ons op te maken voor de bruiloft van Miriam en Matthijs. Wat een plaatje op het strand en wat zagen ze er mooi uit! Eerst de ceremonie op het strand, gevolgd door een zonsondergang met champagne en daarna heerlijk eten en een dj op een andere locatie, natuurlijk wederom op het strand (tja, het is en blijft Curacao). Het zand op die locatie hebben we goed losgewoeld met onze dansmoves! We vonden het heel bijzonder dat wij getuige mochten zijn van dit huwelijk!
Toen was de laatste volle dag op Curacao alweer aangebroken, nog even lekker snorkelen, zwemmen en relaxen met z'n allen voordat Anneke, Sies, Jesse en Myrthe weer naar het koudere Nederland zouden afreizen en wij door zouden reizen naar Bogota. Natuurlijk vliegt zo'n laatste dag met z'n allen om, maar we hebben hem in stijl afgesloten met een etentje in een mooie baai met onze voeten in het zand.
En daar was de vrijdag al gekomen waarop we alles weer in moesten pakken en afscheid moesten nemen van elkaar. Dat viel na zo'n gezellige week met name voor Nynke niet mee. We hebben het grote KLM vliegtuig uitgezwaaid en zijn toen zelf aan boord gegaan van een kleiner toestelletje naar Aruba. Daar moesten we helaas via de douane en transfer omdat onze tassen niet doorgelabeld konden worden, maar uiteindelijk zijn we die avond veilig aangekomen in Bogota. Voordat we eenmaal buiten stonden waren we echter nog wel een tijdje verder met alle controles en drugshonden ed. Best indrukwekkend, wij dachten dat Schiphol strenge beveiliging had...

De volgende dag zijn we na een goed ontbijt de bus ingestapt richting het oude centrum van Bogota. Een beetje spannend vonden we het wel, vooral gezien de negatieve reisadviezen voor Colombia en de verhalen die de ronde doen. In het centrum is duidelijk merkbaar dat ze de stad veiliger willen maken: op iedere straathoek staan 1-3 politiemannen met zwaar geschut. Aan de ene kant geeft dit een veilig gevoel, aan de andere kant besef je je des te meer dat dit blijkbaar nodig is...
We vonden het centrum van Bogota erg leuk, met oude gebouwen, pleinen en leuke straatjes. In de middag zijn we de Monserrate opgelopen, dat is de berg die aan de oostkust van Bogota tegen het oude centrum aanligt. Een enkele rit betekent een wandeling van 2 km met een hoogteverschil van 500 m. Sportief als we zijn dachten we dat doen we wel even, maar dat viel ons zwaarder dan we verwacht hadden. Even vergeten dat we al op 2600 m hoogte waren begonnen en nog absoluut niet gewend waren aan deze hoogte. Hijgend en puffend met veel tussenstops hebben we het gehaald en het uitzicht over de stad was het meer dan waard! Naar beneden was gelukkig een makkie vergeleken met de klim.
De volgende dag vlogen we verder naar Quito, Ecuador. Ook weer een spannende vlucht voor ons, gezien de vele controles op het vliegveld. Veel te vroeg stonden we dan ook al bij de incheckbalies die nog niet eens open waren...

Eenmaal op het vliegveld van Quito liepen we, vergeleken met Bogota, zo door alle controles. Een aantal bussen verder stonden we in het oude centrum vlakbij ons hostel, wat nog maar net geopend was. Dit bleek de perfecte uitvalsbasis tussen het oude en het nieuwe centrum, welke compleet verschillend zijn. De eigenaar van het hostel had ook een toerbureau en hij bood zijn gasten een gratis wandeling door het oude centrum aan met een gids. Een mooie eerste kennismaking dachten we, dus dat zijn we de volgende ochtend gaan doen. De wandeling zag er die ochtend wat anders uit dan normaal, want op maandags blijkt er de wisseling van de wacht te zijn bij het presidentieel paleis waar de president ook regelmatig bij aanwezig is. Zo ook deze maandag. Het was een indrukwekkend schouwspel van wachters, politie, paarden, muziek (en dan te bedenken dat dat iedere week plaatsvindt...). Hierdoor was de rest van de wandeling wat ingekort, maar dit konden we later zelf alsnog gemakkelijk doen met de plattegrond erbij. In de middag besloten we rustig aan te doen, de hoogte van Quito (2850m) hakt er toch wel in, en onze verdere reis vast wat uit te stippelen.
De dag erna hebben we alsnog zelf het oude centrum uitgeplozen en her en der typisch Ecuadoriaanse hapjes langs de weg uitgeprobeerd. Het oude centrum van Quito is als een van de eerste plaatsen als World Heritage Site uitgeroepen door Unesco, omdat het een van de best bewaarde oude centra is.
Wederom een zeer geslaagde dag al zat de hoogte ons nog steeds enigzins in de weg en hebben we het voor ons doen een tandje lager gedaan. Na wat rijst, vlees en een empanada met kaas was er alweer een dag voorbij.
Vervolgens was het nieuwe centrum aan de beurt. Veel toeristischer maar minder bezienswaardigheden, dus na een halve dag hadden we de belangrijkste dingen wel gezien en besloten we door te reizen naar Mitad del Mundo (juist, het midden van de aarde). Daar staat een groot monument met enkele musea, maar waar het natuurlijk echt om gaat is die dikke gele streep over de grond. Grappig dat je met je ene voet aan de noordkant van de aarde kan staan en met je andere aan de zuidkant! Dit was de moeite van het bezichtigen waard, je kan toch niet naar Ecuador gaan en niet op de equator staan...
Voor onze laatste dag in Quito hadden we een dagtrip geboekt naar het Quilotoa meer. Dit is een kratermeer in een uitgestorven vulkaan. In het meer zijn af en toe belletjes te zien, een teken dat de vulkaan nog wel enigzins actief is, maar het water dat erin staat is in elke honderden jaren door de regen opgebouwd. Er leven dan ook alleen planten en algen in en geen vissen. In de ochtend zijn we met onze groep van 8 man eerst naar een typische dierenmarkt geweest, waar de lokale bevolking elke donderdag vanuit de omgeving zijn/haar dieren komt verkopen of kopen. Denk dan aan koeien, schapen, varkens, lama's en alpaca's. Na hier even rondgelopen te hebben kwamen we toch echt tot de conclusie dat de partij voor de dieren hier niet blij mee geweest was...
Daarna hebben we een lokale familie bezocht en hun huisje mogen bekijken. Een klein hutje waar deze mensen al bijna 30 jaar woonden en 6 kinderen grootgebracht hadden. Niet voor te stellen waar ze al deze kinderen gelaten moeten hebben op zo'n klein oppervlak en dat zonder stroom en water. Temeer daar er naar schatting tussen 100 en 200 cavia's over de grond in het huisje rondscharrelden. Wat staat dat leven ver van ons eigen leven af, wat een grote verschillen...
En toen waren we tocht echt bij het kratermeer aangekomen, waarvan de ingang op 3900 m lag. Dachten we dat we eindelijk gewend waren aan de hoogte in Quito, konden we opnieuw op hoogtestage. De afdaling naar het meer toe was prachtig, elke keer dat er zon of schaduw was had het water in het meer een andere kleur. Prachtig!
De beklimming naar de ingang van de krater bleek een beproeving, maar natuurlijk wilden we niet door een ezel of paard naar boven gebracht worden. Na zulk zwaar werk voelde de lunch om 14.30 erg verdiend. De quinoasoep en kip smaakte heerlijk!
Tijdens de terugrit zijn we opnieuw langs de rokende Cotopaxi vulkaan gereden; de reden dat het omringende park de laatste tijd gesloten is.

Vorige week vrijdag gingen we met de bus naar Otavalo, om op tijd aanwezig te zijn voor de grote markt op zaterdag. Otavalo is een relatief klein stadje tussen de bergen waar een groot deel van de bevolking in traditionele kledij rondloopt. De mannen lijken een competitie te voeren met de vrouwen als het gaat om de langste vlecht of staart; na een paar dagen daar geweest te zijn zijn we er nog steeds niet over uit wie deze competitie wint.
Op doordeweekse dagen is er ook een markt, met name voor de toeristen, die wij al behoorlijk groot vonden. Totdat we de markt op zaterdag zagen... Een groot gedeelte van de straten verandert op zaterdagochtend in rijen met kraampjes met voornamelijk textiel en tekeningen/schilderijen. Dit is namelijk de regio waarin ze erg goed zijn in handwerken en kunst. Het ene kraampje met kledij nog kleuriger dan het ander, en de ene sjaal nog zachter dan de ander: we keken onze ogen uit! En tussen al die marktkraampjes door verkopers van eten en drinken, want er moet ook wat genuttigd worden. Daarnaast bleek er eind oktober een soort cultuurfestival te zijn, op vrijdag eind van de middag trok er ineens een straatfestival door de straten met met name dansgroepen. Wie afgelopen jaar met Heamiel de dansgroep uit Ecuador heeft gezien weet dat ze hier behoorlijk kunnen dansen, dus genoeg reden om de hele optocht te bekijken. Op zaterdag was er een optreden in het Simon Bolivar park van allerhande bands uit de omgeving, wat ook weer voor gezellige drukte zorgde. Kortom, we hadden een aangenaam verblijf in Otavalo.

Zondag was een langere reisdag, weer met de bus naar Quito en hopen op een goede aansluiting met de bus naar Mindo. Uiteindelijk kwamen we eind van de middag in de regen en fikse onweer in Mindo aan. Mindo ligt midden in het zogenoemde cloud forest, met rond deze tijd veel regen (tot nu toe alle dagen) waardoor het oerwoud prachtig groen is en er mede als gevolg hiervan veel vogels zijn. Ze hebben hier alleen al meer dan 100 soorten kolibries! En net bij het ontbijt zagen we een toekan in de boom zitten, wat een pracht!
Na de drukte van Quito is het fijn om weer in het groen te zijn en de natuur in te kunnen. Het plaatsje zelf is niet heel groot, het gaat met name om de activiteiten in de buurt zoals ziplinen, wandelen en birdwatching tours. Gister in de middag hebben we een rondleiding door de hier erg bekende chocholadefabriek gedaan, interessant om te leren hoe de vrucht vanaf de boom in zo'n 25 dagen tot chocoladereep omgetoverd wordt!

We blijven hier tot donderdag en hopen een aantal van bovengenoemde activiteiten te gaan doen, daarna gaan we weer naar Quito om zaterdag door te reizen naar de Galapagos eilanden voor een week.

Naderhand zullen we jullie natuurlijk opnieuw op de hoogte brengen van onze avonturen!

Liefs Daan en Nyn